Gdy adoptowałam pierwszego psa, osiedlowa "mądrala" radziła mi, żeby się z nim nie witać i nie żegnać, ignorować podczas powrotów do domu, to go lepiej ułożę. Od razu wydało mi się to niedorzeczne - no bo niby jak mam nie wyściskać małej puchatej kuleczki, która na mój widok staje się jednym wielkim merdaniem?
Tak więc zawsze witałam się i żegnałam z moim psem, a potem psami - i robię to do dziś. Przed wyjściem zawsze informuję moje psy, dokąd idę (tak, gadam do moich psów, co tylko dobrze o mnie świadczy -> oto, dlaczego) - hasło "idę do sklepu" rozumieją bezbłędnie i zwykle nic sobie z tego nie robią, bo wiedzą, że zaraz wracam; dodatkowo dostają buziaka w czoło i kong z pasztetem (to drugie budzi znacznie większy entuzjazm, wiadomo).
Zatem żegnać się z psami, czy nie? Głaskać na "do widzenia", czy nie?
Przeprowadzone ostatnio badanie pilotażowe wykazało, że psy pogłaskane na pożegnanie znacznie mniej się stresują nieobecnością opiekuna.
Badanie Chiary Mariti i innych przeprowadzono na dziesięciu psach, z których żaden nie miał problemów separacyjnych (to ważne!). Wpływ głaskania i braku głaskania oceniono przez zmierzenie poziomu kortyzolu w ślinie (kortyzol to hormon stresu). I okazało się, że psy, które przed zniknięciem opiekuna zostały wygłaskane, znacznie lepiej zniosły rozłąkę.
Czyli nauka potwierdza to, co od lat czułam intuicyjnie.
Zachęcam więc do głaskania psiaków na pożegnanie (oczywiście o ile nie są to psy z lękiem separacyjnym - w takim przypadku najlepiej skontaktować się z behawiorystą), a w wolnej chwili polecam lekturę badania: Wpływ głaskania przed krotką rozłąką z opiekunem na zachowanie i fizjologię psa (artykuł w języku angielskim).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz