.: Spacer socjalizujący z psem nieśmiałym :.

Kilka tygodni temu Iwona adoptowała suczkę z OSPZ „Animals” (z tej samej fundacji, z której mam Nutkę) i wolontariuszka z Ostrowca skontaktowała nas, abym podpowiedziała Iwonie, co zrobić, żeby pomóc Neli jak najlepiej się zaaklimatyzować. Zmiana domu u psa zawsze wiąże się z pewnym stresem, a w przypadku psów po przejściach, adoptowanych jako dorosłe, ten stres jest znacznie większy i trzeba mądrze pokierować psiakiem, żeby ułatwić mu adaptację i nie doprowadzić do problemów w przyszłości. Okazało się, że jesteśmy praktycznie sąsiadkami, więc umówiłyśmy się na wspólny spacer.

Przed spacerem Iwona opowiedziała mi o swojej Neli – dowiedziałam się, że Nela jest spokojną, nieśmiałą suczką, bardzo ostrożną w kontaktach z innymi psami i warto popracować z nią nad tym, by stała się bardziej otwarta na psie towarzystwo.

Spotkałyśmy się w środę. Ruszyłam na spacer zaopatrzona w dodatkową linkę dla Neli i saszetkę pełną smakołyków. Miałyśmy szczęście, bo trafiła nam się niezła pogoda.

Gdy Iwona dojechała do naszego ulubionego lasu, my już byliśmy na miejscu. Moje psy puszczone były luźno, ale wiedziałam, że mam nad nimi pełną kontrolę.

Nela była w naszym lesie po raz pierwszy. Od razu dało się zauważyć, że była mocno przestraszona – miała podkulony ogon, kuliła się w sobie, odwracała się tyłem do moich psów i mnie oraz cały czas węszyła. Każdy, kto zna się trochę na mowie ciała psów wie, że Nela wysyłała nam jasny komunikat: „Mnie tu nie ma!”.

Odwołałam moje psy, żeby zostawiły Neli przestrzeń,  a Iwonie zaproponowałam, żeby przepięła Nelę na dłuższą smycz (5 m zamiast 2 m).

Początkowo szłyśmy w pewnej odległości od siebie. Plaster podszedł do Neli, okazał jej zainteresowanie, zapraszał do zabawy, ale został zignorowany. Jest dżentelmenem, więc zrozumiał i zostawił ją w spokoju. 

"Nie wdzięcz się, czarny, nie zwracam na ciebie uwagi".

Iwona dodawała Neli pewności siebie, mówiąc do niej spokojnym, radosnym głosem i od czasu do czasu częstując smaczkami. Ja trzymałam się na dystans.

Nela trzyma się z tyłu, po jej pozycji widać, że jest niepewna i nie czuje się zbyt komfortowo - pochylona głowa, opuszczony ogon, spuszczone uszy.

W pewnym momencie rzuciłam psiakom smakołyki na ziemię. Cała trójka zaczęła węszyć i wcinać. Ogon Neli nieznacznie uniósł się do góry, a ogólna postawa jej ciała mówiła, że jednak nie jest tak strasznie. Po kilku minutach spróbowałam dać Neli smakołyk z ręki. Oczywiście najpierw stanęłam bokiem do niej i czekałam, czy zechce nawiązać kontakt. Dałam jej obwąchać swoją rękę i kilka sekund później Nela wsuwała ciasteczka prosto z mojej dłoni. Pierwsze koty za płoty. Kontynuowałyśmy spacer, od czasu do czasu rzucając ciastka w trawę, żeby psiaki trochę popracowały i rozładowały emocje.

Długa smycz Neli znacznie zwiększyła możliwości swobodnego poruszania się. Suczka z minuty na minutę coraz bardziej się otwierała, z zainteresowaniem węszyła, a nawet obwąchała i dała się obwąchać moim psom. I tu brawa dla Nutki, która potrafi oszczekać innego psa – tu zachowała się super, była bardzo delikatna w stosunku do Neli i pełna zrozumienia dla jej nieśmiałości (sama to przerabiała dwa lata temu).

"My dziewczyny z Ostrowca musimy trzymać się razem". Nela jest zainteresowana Nutką, otwiera się na nowe otoczenie, czuje się coraz pewniej, więc ogon wędruje do góry.

Pod koniec spaceru Nela radośnie podskakiwała na smyczy. W ciągu godziny z kupki przerażonego psiego nieszczęścia przemieniła się w radosną, zadowoloną ze spaceru suczkę. Wciąż jeszcze jest ostrożna, ale wiele przeszła, więc potrzebuje czasu. Miała szczęście i trafiła na wspaniały dom, otwarty na jej potrzeby i chętny do pracy z nią.

A co to za ciekawska, zadowolona dziewczynka?

Myślę, że to nie był nasz ostatni wspólny spacer i mam nadzieję obserwować postępy Neli, bo nie ukrywam, że fascynuje mnie to, jak pies potrafi zbudować pewność siebie i odzyskać radość, jeśli tylko stworzy mu się odpowiednie warunki i da czas.

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o Neli i jej opiekunce Iwonie, zapraszam do odwiedzenia bloga Iwony: KLIK.